Lundi matin Ce weekend j'ai traversé la ville de Douarnenez. A pied. Je portais ces vêtements. Ils se sont imprégnés des humeurs de la ville, des bistrots, du port et de la mer qui travaille nuit et jour. De retour à la maison, je regarde ces habits. Je les sais enveloppés du souffle des rues, des miroitements de la baie et du port. Imprégnés de son accent vallonné, de ses ports de voix, de sa langue bretonne. Je les remets. Alors, je transporte à nouveau Douarnenez avec moi, sur moi. Comme l'odeur d'une femme qu'on ne voudrait pas quitter.
Lun vintin Treuzet meus kêr zDouarnenez dec'h ha da sadorn, ha me gwisket gant an dilhad-mañ. Soubet eo bet gant imorioù ar c'hêr am eus baleet enni, an tavarnioù, ar porzhioù hag ar mor a labour noz ha deiz. Distroet er gêr, e sellan deus an dilhajoù-mañ hag a zo, gouve'an mat, intret gant alan ar straejoù, strinkellikat ar pleg-mor hag ar porzh-mor. Ha treantet ivez gant ar pouezh-mouez sav-diskenn, ar "portamenti" war gomz an dud hag o brezhoneg, evel just. Adgwisket gante e tougan he'ie c'hoazh, Douarnenez en-dro ganin, warnon. Evel c'hwezh ur vaouezh ne vefer ket tuet da zilezel. LJS 5 12 2022
Comments